Matka w schronisku błagała o dom dla swoich czwórki dzieci przed śmiercią3 min czytania.

Pracownica socjalna powiedziała nam, że prośba umierającej matki jest niemożliwa do spełnienia, ale przejechaliśmy 2000 kilometrów, żeby usłyszeć ją prosto z jej ust.

Mój przyjaciel z motocyklowego klubu, Tomek, i ja staliśmy w korytarzu domu opieki społecznej o 23 w środę tygodnia, wciąż w zakurzonych kamizelkach, czekając, aż ją przyprowadzą.

Nigdy wcześniej jej nie spotkaliśmy. Nie znaliśmy nawet jej imienia aż do trzech dni temu. Ale jej siostra zadzwoniła do naszego weterańskiego klubu motocyklowego z prośbą, która złamała serce każdemu w klubie:

„Moja siostra ma raka w czwartym stadium i czwórkę dzieci w wieku poniżej dziewięciu lat. Ich ojciec siedzi w więzieniu. Zostało jej kilka tygodni życia, a opieka społeczna chce rozdzielić dzieci do różnych rodzin zastępczych.”

Głos siostry zadrżał. „Słyszała o waszych zbiórkach zabawek i dzieciach, którym pomogliście. Błaga, żeby ktoś zapewnił, że jej dzieci zostaną razem.”

Dyrektor ośrodka była stanowcza przez telefon: „Dwaj samotni pięćdziesięciolatkowie bez doświadczenia w wychowywaniu dzieci nie mogą adoptować czwórki. To nie osobista decyzja, to procedura.”

Ale jeśli chcieliśmy ich poznać i wesprzeć finansowo, mogliśmy przyjechać.

I tak przyjechaliśmy. Z Tomkiem rozmawialiśmy może dziesięć minut, zanim obaj wiedzieliśmy, że ruszamy w drogę.

Oboje straciliśmy rodziny — ja przez rozwód dwadzieścia lat temu, on przez wypadek, który zabrał mu żonę i syna.

Oboje spędziliśmy dekady, uciekając przed tym bólem na naszych motocyklach. I obaj dotarliśmy do momentu, gdy ucieczka już nie wystarczała.

Drzwi się otworzyły, a pielęgniarka wyprowadziła ją. Kasia. Trzydzieści dwa lata, ale wyglądała na pięćdziesiąt.

Rak zabrał jej wagę, włosy, kolor na twarzy. Ale jej oczy — były pełne życia, determinacji i rozpaczy.

Za nią szła czwórka maluchów, od dwóch do ośmiu lat, trzymających się za ręce jak łańcuszek. Najstarsza, Zosia, tak mocno ściskała dłoń najmłodszej, że miała białe kostki. Nauczyły się nie puszczać siebie nawzajem.

To mnie załamało.

Kasia spojrzała na nas — dwóch brodatych motocyklistów w skórach i naszywkach — i uśmiechnęła się. „Przyjechaliście,” wyszeptała. „Ania mówiła, że może będziecie na tyle szaleni, ale nie wierzyłam.”

Zaczęła płakać. „Przyjechaliście.”

Tomek uklęknął, żeby być na jej wysokości. Ja mam 190 cm, on 195, i obaj wyglądamy jak robotnicy budowlani, którymi jesteśmy. Potrafimy budzić respekt.

Ale głos Tomka był łagodny. „Proszę pani, siostra opowiedziała nam o waszej sytuacji. Chcieliśmy poznać panią i te cudowne dzieci.”

Dzieci gapiły się na nas jak na niedźwiedzie, które wtargnęły do budynku. Dwuletnia Marysia chowała się za swoją ośmioletnią siostrą.

Kasia wyciągnęła ręce i złapała dłoń Tomka. „Umieram. Lekarze dają mi miesiąc.”

„Moje dzieci zostaną rozdzielone. Zosia ma osiem lat, Kuba sześć, Hania cztery, a Marysia dwa. Nigdy nie były osobno. Boją się.”

Zamilkła. „System umieści je w różnych domach, bo nikt nie chce czwórki naraz, szczególnie…