Mijn kleinste zoon belde me vanuit een telefooncel: Je schoondochter is net aan boord van mijn vliegtuig gestapt. Wie is er in ons…6 min czytania.

Mijn jongste zoon, die piloot is, belde me. “Mama, er is iets raars aan de hand. Mijn schoonzus is thuis.” “Ja,” antwoordde ik. “Ze staat onder de douche.” Zijn stem zakte tot een fluistering. “Onmogelijk, want ik heb haar paspoort hier in mijn handen. Ze is net ingestapt op mijn vlucht naar Frankrijk.” Op dat moment hoorde ik voetstappen achter me. “Wat fijn dat je er bent.”

“Als je deze video ziet, geef hem dan een like, abonneer je op het kanaal en vertel me in de reacties waar je mijn verhaal over wraak hoort. Ik wil weten hoe ver het is verspreid. Vanmorgen, zoals elke dag, spoedde ik me om de afwas te doen na het ontbijt. Stefan, mijn oudste zoon, was al vroeg naar zijn werk vertrokken, waardoor het huis stil was. Mijn kleinzoon Matthijs, die slimme zevenjarige deugniet, was ook al meegenomen door de schoolbus.”

“En Annelies, mijn schoondochter, de vrouw van Stefan, was net naar boven gegaan. Haar zachte stem bereikte me. ‘Mama, ik ga even douchen.’ Ik knikte en glimlachte. Net toen ik het laatste bord had opgeruimd, ging de vaste telefoon. Ik veegde mijn handen af aan mijn schort en liep snel om op te nemen. De vrolijke, jonge stem van Ivo, mijn jongste zoon, vulde de lijn. ‘Mama, ik bel je gewoon even om hallo te zeggen. Ik had wat vrije tijd tijdens een tussenstop op Schiphol.’ Zijn stem voelde als een warme knuffel voor mijn hart. Ivo is mijn trots, een jonge copiloot die altijd onderweg is, levend de droom die hij sinds zijn kindertijd had: de lucht veroveren. Ik glimlachte en stelde hem een paar vragen over zijn vlucht, over hoe het met hem ging.”

“Hij lachte hartelijk en zei dat alles goed ging, dat het werk soepel verliep. Maar plotseling veranderde zijn toon, alsof hij aarzelde om iets te zeggen. ‘Zeg mama, er is iets heel vreemds aan de hand. Mijn schoondochter is thuis.’ Ik keek verbaasd naar de trap, waar ik nog steeds het water hoorde stromen. ‘Natuurlijk, schat. Annelies is boven aan het douchen,’ antwoordde ik vol vertrouwen.”

“Annelies had nog geen tien minuten geleden met me gesproken en droeg dat witte bloesje dat ze altijd thuis draagt. Hoe kon ik me vergissen? Maar aan de andere kant van de lijn bleef Ivo lang stil, zo lang dat ik zijn ademhaling kon horen. Toen werd zijn stem heel serieus, vol verbazing. ‘Mama, dat kan niet, want ik heb haar paspoort hier in mijn hand. Ze is net ingestapt op mijn vlucht naar Frankrijk.’ Ik moest lachen, denkend dat hij zich zeker vergiste. ‘Ach, schat, je hebt het vast verkeerd gezien. Ik heb Annelies net gezien. Ze zei zelfs dat ze ging douchen.’ Ik probeerde hem kalm uit te leggen om hem te kalmeren, maar hij lachte niet.”

“Hij antwoordde niet zoals gewoonlijk. Hij vertelde met een langzame stem, alsof hij probeerde het verhaal in zijn hoofd te ordenen, dat toen alle passagiers waren ingestapt, hij snel wat vergeten papieren ging halen en per ongeluk een paspoort vond bij de gate. Eerst dacht hij het aan de luchthavenmedewerkers te geven, maar toen hij het opendeed om te zien van wie het was, stond hij verstijfd. De foto was van Annelies. Haar naam stond er duidelijk in. Er was geen mogelijkheid tot vergissen. Mijn hart begon sneller te kloppen, maar ik probeerde kalm te blijven. ‘Weet je het zeker, Ivo? Dat paspoort kan van iemand anders zijn,’ zei ik, hoewel een speldenprik van onrust me al had geraakt.”

“Ivo zuchtte, en zijn stem was nu een mix van verwarring en vastberadenheid. ‘Mama, ik ben net naar de passagierscabine gegaan om te checken of het zij is. Ze zit in de eerste klas naast een man die er heel rijk en stijlvol uitziet. Ze praatten heel close, alsof ze een stel waren.’ De woorden van Ivo voelden als een messteek. Ik verstijfde, kneep in de hoorn van de telefoon, met mijn hoofd tollend. ‘Alsof ze een stel waren.’ Onmogelijk. Ik had net de stem van Annelies van boven gehoord. Ik had haar in levenden lijve in dit huis gezien. Maar precies op dat moment stopte het geluid van het water in de badkamer. De deur van de eerste verdieping ging open, en de stem van Annelies kwam naar beneden.”

“Zachtjes, maar luid genoeg om me te laten schrikken. ‘Mama! Met wie praat je?’ Ik raakte in paniek. Mijn hart bonsde zo hard dat ik dacht dat het uit mijn borst zou springen. ‘Gewoon een vriendin,’ antwoordde ik snel met trillende stem en liep snel de woonkamer in om de blik van Annelies te vermijden, die haar hoofd om de hoek van de trap stak, haar haar nog druipend. Ik deed de deur dicht en fluisterde in de telefoon, probeerde mijn nervositeit te verbergen. ‘Ivo, ik heb Annelies net gehoord. Ze is hier. Ze is net klaar met douchen. Weet je zeker dat je je niet vergist hebt?’ Aan de andere kant bleef Ivo weer stil, en toen werd zijn stem harder. ‘Mama, het is onmogelijk. Ik heb haar hier recht voor me in dit vliegtuig. Ik zie haar heel duidelijk.’ Ik stond sprakeloos, mijn geest leeg. Ik hing op met handen die zo trilden dat ik bijna de hoorn liet vallen.”

“De woonkamer voelde plotseling benauwd, ook al scheen de zon fel buiten. Ik liet me in de stoel vallen, probeerde diep adem te halen, maar mijn borst voelde zwaar door een onbeantwoorde vraag. Als Annelies hier was, wie was dan die vrouw in Ivo’s vlucht? En als die in het vliegtuig Annelies was, wie was dan die persoon in mijn huis? Een paar minuten later kwam Annelies de keuken in.”

“Ze droeg een lichtblauwe jurk, heel netjes, haar haar nog steeds nat, en glimlachte met dezelfde zachtheid als altijd. ‘Mama, ik ga vandaag vroeg naar de markt. Wil je dat ik wat groenten meeneem of iets anders?’ Haar stem was vriendelijk, vertrouwd, alsof er niets vreemds aan de hand was. Ik keek haar aan, probeerde een glimlach te forceren, maar van binnen voelde ik me alsof ik stenen droeg. ‘Ja, schat, neem wat tomaten mee, alsjeblieft,’ antwoordde ik met een droge keel. Annelies knikte, pakte haar rieten mand en liep het huis uit. Haar silhouet verdween achter de poort. Ik bleef daar staan, keek haar na met een wervelwind in mijn ziel.”

“Ik geloofde niet dat Ivo tegen me loog. Mijn zoon had geen enkele reden om zo’n verhaal te verzinnen. Hij is altijd een eerlijke jongen geweest, heel gevoelig en lief voor zijn familie. Maar Annelies, de schoondochter met wie ik zoveel jaren had samengeleefd, stond ook voor me. In levenden lijve. Onmiskenbaar. Ik vroeg me af: heb ik iets gemist? Zit er een geheim in dit huis dat ik, een oude vrouw, nooit heb opgemerkt?”

“Ik zat stil in de woonkamer terwijl het middaglicht door de gordijnen filterde, vage strepen licht op de tegelvloer tekenend. De oude stoel waar ik altijd op zat te breien of Matthijs voorlas, voelde nu ook zwaarder. Ivo’s telefoontje bleef in mijn hoofd nagalmen. Elk van zijn woorden voelde als een hamer op mijn hart. Ik keek rond in de kamer waar de familiefoto’En terwijl de regen zachtjes tegen de ramen tikte en Matthijs in slaap viel met zijn hoofd tegen Isidora’s schouder, voelde ik eindelijk dat alles, na alle leugens en pijn, precies zo was als het moest zijn.