Milioner spotyka swoją byłą dziewczynę, którą porzucił sześć lat temu, gdy czekała na Ubera z trójką dzieci identycznych jak on. Nie wiedział tylko, że te dzieci to: Julian Kowalski, właśnie wyszedł z ważnego spotkania w Warszawie, jednego z tych wiecznych zebrań, gdzie wszyscy czują się ważni i udają, że ratują świat. Chciał tylko stamtąd wyjść. Wsiadł do swojego opancerzonego samochodu, wydał standardowe instrukcje kierowcy i wyciągnął telefon, żeby sprawdzić wiadomości, gdy jechali zatłoczoną ulicą. Patrzył przez okno bez większego zainteresowania, aż nagle ją zobaczył.
Stała na chodniku przed apteką, z wyrazem zmęczenia i lekkiej desperacji. Włosy miała szybko spięte, ubrana skromnie, trzymała podartą torbę z zakupami. Obok niej trójka dzieci — wszystkie miały te same oczy, ten sam kształt ust, ten sam wyraz twarzy, jakby czekały, aż się coś wydarzy. A te oczy… były jego. To niemożliwe. Pochylił się, żeby lepiej widzieć, ale w tej samej chwili inny samochód zajechał mu drogę i obraz zniknął.
— Stój! — krzyknął Julian, nie myśląc.
Kierowca zatrzymał się gwałtownie i spojrzał z niepokojem. Julian otworzył drJulian wysiadł z samochodu i ruszył przed siebie, wiedząc, że teraz nic już nie będzie takie samo.