Bogacz zwolnił 10 niań w miesiąc, aż ta jedna wszystko zmieniła…5 min czytania.

W pałacu Kowalskich nie słychać było śmiechu dziewczynek, tylko krzyki rezygnujących niań. Taka opinia krążyła wśród służby i sąsiadów okazałej rezydencji Jana Kowalskiego, jednego z najbogatszych przemysłowców w kraju. W ciągu zaledwie miesiąca przez jego drzwi przewinęło się dziesięć niań, a każda uciekała w popłochu. Problemem nie była pensja – Kowalski płacił fortunę – lecz trzy małe istotki zamieszkujące północne skrzydło.

Zosia, Hania i Maja, córki milionera. Siedmioletnie identyczne trojaczki, lecz o całkiem różnych charakterach. Zosia, starsza o minuty, zawsze miała zmarszczone brwi, jakby prowadziła wojnę ze światem. Hania, średnia, była największą psotnicą, specjalistką od złośliwych żartów. Maja, najmłodsza, milczała, a jej wielkie oczy zdawały się skrywać tajemnice zbyt ciężkie dla dziecka. Razem zamieniły pałac w pole bitwy – wylewały dzbanki z wodą na nianie, chowały buty, sypały mąkę do łóżek, wrzeszczały w nieustannym chórze, doprowadzając każdego do ostateczności.

Ale prawda, której nikt nie widział, była inna. Te dziewczynki nie były potworami – były sierotami po matce, a każda ich psota to był krzyk przysłonięty bólem.

Tego ranka na głównym korytarzu rozgrywała się kolejna scena chaosu. Ostatnia niania, z włosami pokrytymi zieloną farbą, biegła płacząc, ciągnąc za sobą walizkę. “To małe diabły, nikt ich nie wytrzyma!” – krzyczała, wypychając drzwi wyjściowe. Trojaczki, schowane za kolumną, śmiały się do rozpuku. Hania klaskała z dumą. Jedenastu minut – tym razem wytrzymała krócej niż poprzednia.

Ale Zosia nie uśmiechała się tak szeroko. “Tata znów powie, że jesteśmy problemem” – szepnęła. Maja opuściła głos niemal do szeptu: “Tata już myśli, że nim jesteśmy.” Wszystkie trzy zamilkły. W głębi duszy wiedziały, że mają rację.

W swoim gabinecie Jan Kowalski obserwował przez okno z twardym wyrazem twarzy. Wysoki, z wysoko zaczesanymi włosami i nienagannie skrojonym garniturem, wyglądał jak posąg z marmuru. Lokaj Tadeuszcz wszedł ostrożnie. “Panie, pani Nowak zrezygnowała.” Kowalski zacisnął szczękę. Dziesiąta w tym miesiącu. “Tak jest, proszę pana.”

Milioner odwrócił się gwałtownie. “I co, czekacie? Znajdźcie następną.” Tadeusz przełknął ślinę. “Z szacunkiem, proszę pana, żadna tu nie wytrzyma. Mówią, że dziewczynki są nie do ogarnięcia.” Oczy Kowalskiego stały się jeszcze twardsze. “To nie dziewczynki, to one są słabe. Nieudolne.”

Opadł na skórzany fotel i mruknął, raczej do siebie niż do lokaja: “Gdyby Helena tu była, nic by się nie działo.”

Imię jego zmarłej żony zawisło w powietrzu jak duch. Odeszła trzy lata temu, a od tamtej pory Kowalski pogrzebał jej pamięć pod tonami pracy i milczenia.

W północnym skrzydle trojaczki schowały się w swoim pokoju, tuląc się do siebie. Choć śmiały się ze swojej psoty, coś ciężkiego gniotło je od środka. “Mama nie pozwoliłaby, żeby nam co chwilę zmieniali nianie” – szepnęła Maja.

“Mamy już nie ma” – odparła Zosia ostro, choć jej głos drżał.

Hania ukryła twarz w dłoniach. “Chcę tylko, żeby tata znów na nas spojrzał.”

Żadna nie odpowiedziała. Cisza stała się nie do zniesienia.

Tymczasem przed bramą pałacu zatrzymała się taksówka. Wysiadła z niej młoda kobieta z małą walizką i skromnym ubraniem. Nazywała się Kasia. Nie przyjechała z ekskluzywnej agencji, nie miała listów polecających – po prostu odpowiedziała na zdesperowane oferty.

Gdy ujrzała ogrom pałacu, przełknęła ślinę. Nie wyglądało to na miejsce, gdzie ktoś taki jak ona mógłby się odnaleźć. Strażnik zaśmiał się, widząc ją. “Ty, nowa niania? Nie wytrzymasz tu nawet trzech dni.”

Kasia spojrzała mu prosto w oczy i odpowiedziała ze spokojem, który zaskoczył mężczyznę: “Nie przyjechałam wytrzymywać. Przyjechałam zostać.”

Nikt jeszcze nie wiedział, że ta skromna kobieta miała zburzyć mur lodu, którego nie mogły przebić ani pieniądze, ani poprzednie nianie, ani nawet sam Jan Kowalski. I że to dzięki niej trzy niewidziane dotąd dziewczynki znów miały być dostrzeżone.

Żelazna brama zatrzasnęła się z suchym stuknięciem za odjeżdżającą taksówką. Kasia wzięła głęboki oddech i spojrzała na pałac przed sobą – ogromny gmach z wysokimi oknami i ogrodami tak idealnymi, że wyglądały jak namalowane. Przycisnęła walizkę do siebie, jakby była tarczą. Nie pierwszy raz opiekowała się dziećmi, ale pierwszy raz w takim miejscu.

Wiedziała, że nie jest tu mile widziana, zanim jeszcze przekroczyła próg.

Przy schodach przywitał ją lokaj Tadeusz. Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów z wyraźnym sceptycyzmem – skromne ubranie, znoszone buty, włosy spięte zwykłą wstążką. Nic w niej nie pasowało do luksusowej perfekcji pałacu.

“Pani Kasia, tak?” – zapytał suchym tonem.

“Tak, proszę pana” – odparła z nieśmiałym uśmiechem.

“Ostrzegam od razu – tutaj nikt nie wytrzymuje. Dziewczynki… No, sam pani zobaczy.”

Kasia zaciągnęła usta. “Niech się pan nie martwi. Potrafię pracować z dziećmi.”

Mężczyzna parsknął krótkim, ironicznym śmiechem. “Wszyscy tak mówią, zanim nie uciekną.”

Wnętrze domu było jeszcze chłodniejsze niż marmurowa posadzka. Służba krążyła, nie patrząc na nią, jakby była niewidzialna. Tylko kucharka Jadwiga rzuciła jej ciche “Powodzenia, dziecko”, szepcząc niemal w tajemnicy: “Tu potrzeba więcej serca, a nie pieniędzy.”

Kasia skinęła głową z wdzięcznością. Nie do końca rozumiała ostrzeżenie, ale wkrótce miała się przekonać.

Zaprowadzono ją do północnego skrzydła. Gdy drzwi się otworzyły, Kasia ujrzała trzy pary oczu wpatrujące się w nią. Zosia, Hania i Maja siedziały w rzędzie, identyczne z ciemnymi warkoczykami i nienagannymi sukienkami, jak porKasia uśmiechnęła się do nich spokojnie, a w jej oczach zapłonęła iskra determinacji, która miała odmienić los tej rodziny na zawsze.