De vermomde miljonair en het verwoestende geheim van zijn vrouw6 min czytania.

De regen klaterde tegen de voorruit van de oude gele taxi terwijl Maarten zijn pet wat dieper over zijn voorhoofd trok. Hij had die ochtend nog snel die pet gekocht, een onopvallend ding, precies zoals hij wilde. Zijn handen, gewend om miljoenencontracten te ondertekenen, trilden nu lichtjes op het versleten stuur. Hij had nooit gedacht dat hij ooit tot dit zou vervallen: zijn eigen vrouw bespioneren, vermomd als taxichauffeur.

Maarten had een zakenimperium uit het niets opgebouwd. Op zijn vijfenveertigste was hij eigenaar van een keten luxe hotels in heel Nederland. Zijn naam stond regelmatig in de financiële kranten en zijn gezicht was bekend in de meest exclusieve kringen. Maar die ochtend, gezeten in een taxi die hij van zijn trouwe chauffeur Gerrit had geleend, voelde hij zich de armste man ter wereld.

Het was een week geleden begonnen, toen hij een sms’je op de telefoon van Elise had gezien. “Tot morgen, 3 uur, zoals altijd. Ik hou van je.” Een bericht van een onbekend nummer. Zijn vrouw, met wie hij al zoveel jaren getrouwd was, de moeder van zijn kinderen, bleek een affaire te hebben.

Elise was alles wat Maarten ooit in een vrouw had gewenst – elegant, intelligent, met een lach die elke kamer kon verlichten. Ze hadden elkaar ontmoet toen hij net aan zijn carrière begon, en ze was erbij geweest tijdens alle jaren van strijd en succes. Of dat dacht hij tenminste. Het idee voor deze vermomming was ontstaan toen Maarten besefte dat een privédetective inhuren te riskant was. In zijn positie kon elk gerucht niet alleen zijn huwelijk, maar ook zijn reputatie vernietigen.

Gerrit, die al jaren voor de familie werkte, had het bizarre plan voorgesteld. “Meneer Maarten,” had hij voorzichtig gezegd, “als u de waarheid wilt weten zonder dat iemand het merkt, moet u het zelf ontdekken. Ik kan een taxi voor u regelen en u leren hoe u zich moet gedragen. Met een pet en een bril zal niemand u herkennen.”

Eerst had Maarten het afgewezen als absurd. Maar hoe meer hij erover nadacht, hoe logischer het leek. Elise zou nooit vermoeden dat haar miljonair-echtgenoot in een taxi door de straten van Amsterdam reed.

Drie dagen lang had Gerrit hem de kneepjes van het vak geleerd – de meter gebruiken, de beste routes, hoe je met passagiers omgaat. Maarten stond versteld van hoeveel hij níét wist over de stad die hij dacht te kennen vanuit zijn dure auto’s.

Op de vierde dag parkeerde hij op een hoek vlakbij het chique winkelcentrum waar Elise altijd haar boodschappen deed. Hij droeg een zonnebril, die pet en een geruit overhemd dat hij speciaal voor de gelegenheid had gekocht. Een paar dagen baardgroei veranderden zijn uiterlijk volledig. Uren wachtte hij, speurend naar elke auto, elke voetganger. Zijn hart bonsde wild elke keer dat hij een vrouw zag die ook maar iets op Elise leek.

Maar die dag kwam ze niet opdagen.

De tweede dag stond hij op het punt om op te geven. De onzekerheid vrat aan hem. Misschien had hij dat sms’je verkeerd begrepen. Misschien was er een onschuldige verklaring. Maar toen herinnerde hij zich andere details: telefoontjes die Elise abrupt beëindigde als hij binnenkwam, haar smoesjes om alleen te gaan, hoe ze zich sinds kort zorgvuldiger opmaakte, zelfs voor de kleinste uitstapjes.

Pas op de derde dag zag hij haar.

Elise kwam het winkelcentrum uit met wat tassen, maar haar gedrag was anders. Ze keek constant om zich heen, alsof ze iemand verwachtte – of juist niet gezien wilde worden. Maartens maag draaide zich om toen hij haar naar de taxistandplaats zag lopen.

Zonder aarzelen startte hij de motor en reed naar haar toe. Toen hij voor haar stopte, stapte Elise achterin zonder hem zelfs maar aan te kijken – iets waar hij dankbaar voor was.

“Goedemiddag,” zei Maarten, zijn stem iets lager en met een licht accent dat hij had geoefend. “Waar breng ik u naartoe?”

Elise gaf een adres in een woonwijk, ver van hun chique buurt. Onderweg observeerde Maarten haar via de achteruitkijkspiegel. Ze leek zenuwachtig, checkte steeds haar telefoon, streek haar haar glad. Ze droeg een jurk die hij niet kende en andere sieraden dan normaal.

Komt u hier vaker? vroeg Maarten, zo neutraal mogelijk.

Elise keek op, voor het eerst sinds ze was ingestapt. In de spiegel zag hij haar groene ogen – dezelfde waarin hij jaren geleden verliefd was geworden. Maar nu lag er iets anders in, een mengeling van spanning en schuld.

“Nee,” antwoordde ze zacht. “Ik kom hier regelmatig.”

Het voelde alsof iemand hem in zijn maag had geslagen. Dit was geen eenmalige afspraak, maar een gewoonte. Hoe lang speelde dit al? Hoe had hij dit kunnen missen?

Het moet een bijzondere plek zijn, merkte Maarten op, terwijl hij vocht om zijn stem stabiel te houden.

Elise zweeg even. Maar toen, tot zijn verbazing, begon ze te praten.

“Ja,” zei ze, haar stem zwaar van emotie. “Ik kom hier voor iemand die veel voor me betekent. Iemand die mijn man niet kent.”

Maarten kneep zo hard in het stuur dat zijn knokkels wit werden.

“Waarom weet uw man daar niets van?” vroeg hij, zijn stem bijna brekend.

Elise keek uit het raam. “Nee. En als hij het wist… het zou hem kapotmaken.”

De woorden raakten Maarten als een mokerslag. Ze had gelijk – hij voelde zich inderdaad kapot. Maar wat het meest pijn deed, was dat ze zich blijkbaar bewust was van het verdriet dat ze veroorzaakte. En toch ging ze door.

Waarom vertelt u het hem niet?

Elise zuchtte diep. “Omdat hij het niet zou begrijpen. Mijn man is een goed mens, maar… hij kent niet alle delen van mij. Hij houdt van het perfecte plaatje, de ideale vrouw die in zijn wereld past.”

Weer een klap. Was dat waar? Had hij zo gefocust op het perfecte gezin dat hij zijn eigen vrouw niet echt kende?

Misschien zou hij u willen leren kennen, als u hem de kans gaf, probeerde Maarten.

Elise schudde haar hoofd. “Hij zit te veel in zijn werk, zijn succes. Hij heeft geen tijd voor complicaties. En dit… dit zou een grote complicatie zijn.”

Toen ze aankwamen bij een bescheiden huisje met een tuintje vol bloemen, stopte Maarten de taxi. Uit het huis kwam een oudere vrouw die Elise omhelsde alsof ze elkaar jaren niet hadden gezien. En dat was niet het enige schokkende: de vrouw leek sprekend op Elise.

En toen kwam er een klein meisje aangerend.

Maarten zat verbijsterd toe te kijken. Dit was geen minnaar. Dit was een gezin.

Zijn wereld stortte in.

Elise had geen affaire.

Ze had een geheim.

Een geheim dat Maarten nooit had verwacht.

En nu stond hij voor een keuze: confronteren? Of eerst meer te weten komen?

Maar één ding was zeker: zijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.

Terwijl hij wegreed, besloot hij dat hij méér moest weten. Over de vrouw met wie hij al die jaren getrouwd was. Over de waarheid die ze voor hem verborgen had gehouden.

En dus bleef hij rijden. Omdat soms de grootste waarheden worden ontdekt in de achterbank van een oude, gele taxi.