Dziewczynka błaga motocyklistę, by pomógł jej niepełnosprawnemu ojcu odnaleźć radość4 min czytania.

Mała dziewczynka podeszła do mojego stolika w barze i błagała, żebym nauczył jej tatę jeździć na motocyklu.
— Płacze każdej nocy od czasu, gdy wypadek odebrał mu nogi — szepnęła.

Potem wysypała swoją skarbonkę na stół — 18,50 zł w drobnych monetach rozsypało się po lepkim blacie.

— Ale kiedyś ścigał się, zanim się urodziłam, i pomyślałam, że może… — urwała, łzy spływały jej po policzkach, podczas gdy jej tata siedział na zewnątrz na wózku, zbyt dumny, by wejść i zobaczyć, jak córka błaga motocyklistę o pomoc, na którą go nie stać.

Przez okno widziałem, jak zgarbiony w fotelu wpatruje się w mojego Harleya z tęsknotą, która mogłaby złamać każde serce. Miał może trzydzieści pięć lat, krótko ostrzyżony, protezy nóg widoczne pod krótkimi spodenkami. Jego córeczka wymknęła się, gdy był pogrążony w swoim bólu.

— Jak masz na imię, skarbie? — zapytałem, przesuwając monety z powrotem w jej stronę.

— Zosia. To mój tata, Krzysztof. Już nie chce mówić o motocyklach. Mówi, że to przeszłość. — Pochyliła się bliżej, zniżając głos. — Ale widziałam, jak w sklepie przeglądał magazyny o motocyklach. Dotykał zdjęć, jakby były skarbem.

Nie miała pojęcia, że prowadzę warsztat przystosowujący motocykle dla weteranów po amputacjach.

Wstałem, zostawiając dwadzieścia złotych za kawę. — Zachowaj swoje pieniądze, Zosiu. Ale musisz coś dla mnie zrobić.

Jej oczy zabłysły. — Wszystko!

— Idź powiedz tacie, że Jan Kowalski z Kowalski Custom Choppers chce porozmawiać o jego czasach na torze. Powiedz, że znałem Tomka Nowaka.

Tomek był najlepszym przyjacielem Krzysztofa, zginął w tym samym wybuchu, który odebrał Krzysztofowi nogi. Zbudowałem pamiątkowy motocykl dla wdowy po nim.

Zosia wybiegła na zewnątrz, ściskając monety w dłoni. Widziałem, jak ciągnie Krzysztofa za rękaw, pokazując na mnie. Jego twarz zmieniała się od irytacji, przez zdumienie, aż po coś bliskiego strachu.

Wjechał powoli do środka, Zosia pchała jego wózek, chociaż był elektryczny. Z bliska zobaczyłem ten sam pusty wzrok, który nosi zbyt wielu weteranów — wzrok porzuconej nadziei.

— Znałeś Tomka? — Jego głos zadrżał.

— Zbudowałem jego pamiątkowy motor. Prosiła mnie o to jego żona, Magda. — Pokazałem mu zdjęcia w telefonie — pięknego Softaila z odznaką jednostki, numerem i imieniem wygrawerowanym na chromie.

Krzysztof dotknął ekranu tak, jak Zosia mówiła, że dotyka magazynów. — Zawsze obiecywał, że nauczy mnie jeździć cruiserem, gdy wrócimy. Ja wolałem sportowe, ale on kochał Harleye.

— Zosia mówi, że ścigałeś się.

Jego szczęka się zacisnęła. — To było dawno.

— Zanim straciłeś nogi? Czy zanim straciłeś nadzieję?

Jego dłonie zacisnęły się na poręczach wózka. — A ty co w ogóle wiesz na ten temat?

— Wiem, że budzisz się o trzeciej nad ranem, myśląc o jeździe. Wiem, że wciąż śnisz o pochylaniu się w zakrętach, o silniku pod tobą. Wiem, bo przez lata budowałem motocykle dla trzydziestu siedmiu weteranów, którzy myśleli, że ich dni na drodze minęły.

Pokazałem mu filmy — weteranów z protezami, paraliżem, brakującymi kończynami — wszystkich jeżdżących na przystosowanych maszynach. Ich twarze promieniały radością.

— To jakieś bzdurne motywacyjne głupoty — mruknął Krzysztof, ale nie odrywał wzroku od ekranu.

— Tato! — zgromiła go Zosia. — Nie wolno tak mówić!

— To jest starszy sierżant Piotr Wiśniewski — mówiłem dalej. — Potrójny amputant. Jeździ na triku. Przejechał z nami „Szlakiem Pamięci” w zeszłym roku.

Kolejne nagranie. — Kapral Aneta Kowalczyk. Sparaliżowana od pasa w dół. Przejechała całą Trasę 66 na swoim Spyderze.

— Przestań — szepnął Krzysztof. — Proszę.

Zosia wyrwała mu telefon. — Tatusiu, patrz! Wszyscy jeżdżą! Ty też możesz!

— Za jakie pieniądze, Zoś? — warknął. — Myślisz, że wojsko płaci za przeróbki? Czy renta inwalidzka pokrywa marzenia? To życie się skończyło.

Warga Zosi zadrżała. Znowu wysunęła swoje 18,50 zł. — Więc będę oszczędzać więcej. Zrezygnuję z obiadów. Ja…

— Opuszczałaś obiady? — Jego głos stał się groźnie cichy. Patrzył na nią, wid— Zośka, co ja ci zrobiłem? — wybuchnął płaczem, przyciskając córkę do siebie, a ja wiedziałem, że już nigdy nie pozwoli jej głodować dla swoich marzeń.