Mąż poprosił żonę o podpisanie papierów rozwodowych w szpitalu — nie spodziewał się, że to on zostanie samMąż był pewien, że odzyska wolność, ale gdy żona wyzdrowiała i odeszła, zrozumiał, że stracił jedyną osobę, która go prawdziwie kochała.4 min czytania.

Szpitalny pokój na siódmym piętrze był cichy. Maszyny wydawały miarowe sygnały, a jaskrawe światło padało na Halinę, która wciąż była osłabiona po operacji tarczycy.

Półprzytomna po znieczuleniu, Halina powoli otworzyła oczy i zobaczyła swojego męża, Marka, stojącego przy łóżku z plikiem dokumentów w ręce.

— Obudziłaś się? Dobrze. Podpisz to — powiedział chłodno.

Halina zmarszczyła brwi, zdezorientowana.

— Co to jest? Jakie dokumenty?

Marek podsunął jej papiery.

— Papiery rozwodowe. Wypełniłem już wszystko. Musisz tylko podpisać.

Halina zdrętwiała. Gardło bolało ją tak bardzo, że nie mogła mówić, a serce ścisnęło się z bólu. Wpatrywała się w niego w szoku, oczy wypełniając się łzami.

— To… jakiś okrutny żart?

— Mówię poważnie — odparł Marek obojętnie. — Nie mogę dłużej żyć z kimś, kto ciągle jest chory i słaby. Mam dość dźwigania wszystkiego sam. Zasługuję, by iść za tym, co naprawdę czuję.

Jego spokojny ton sprawiał, że brzmiało to, jakby omawiał coś banalnego, a nie kończył dziesięcioletnie małżeństwo.

Halina uśmiechnęła się lekko, gdy łzy spływały jej po policzkach.

— Więc… czekałeś, aż będę zbyt słaba, żeby się ruszyć, nawet mówić… tylko po to, żebym to podpisała?

Marek zawahał się, po czym skinął głową.

— Nie obwiniaj mnie. I tak by do tego doszło. Spotykam się z kimś innym. Ona nie chce już dłużej się ukrywać.

Gardło Haliny paliło, ale prawdziwy ból był w sercu. Mimo to nie rozpłakała się. Zapytała tylko cicho:

— Gdzie długopis?

Marek wyglądał na zaskoczonego. — Ty… naprawdę to podpiszesz?

— Sam powiedziałeś — to była tylko kwestia czasu.

Podał jej długopis. Drżącymi dłońmi Halina podpisała się.

— To wszystko. Życzę ci spokoju — szepnęła.

— Dziękuję. Przeleję twoją część majątku. Do widzenia.

Marek wyszedł, cicho zamykając drzwi. Ale nie minęły nawet trzy minuty, gdy drzwi znów się otworzyły.

Wszedł doktor Jan — dawny przyjaciel Haliny ze studiów i chirurg, który właśnie operował. Trzymał jej dokumentację medyczną i bukiet białych róż.

— Pielęgniarka mówiła, że Marek był tu? — zapytał.

Halina lekko skinęła głową i uśmiechnęła się blado.

— Tak. Przyszedł z papierami rozwodowymi.

— Wszystko w porządku? — Jan spytał łagodnie.

— Lepiej niż w porządku — odparła.

Jan usiadł obok niej, położył kwiaty na stoliku i wyciągnął kopertę.

— To są papiery rozwodowe, które twoja prawniczka dała mi do przechowania. Powiedziałaś, że jeśli Marek kiedykolwiek przyniesie własne, podpiszesz te i odślesz je z powrotem.

Bez wahania Halina otworzyła kopertę, podpisała się i spojrzała na Jana ze spokojną determinacją.

— Od teraz będę żyć dla siebie. Nie będę zmuszać się do bycia „idealną żoną”. Nie będę udawać, że jestem silna, gdy nie jestem.

— Będę tu — powiedział Jan cicho. — Nie po to, by kogoś zastąpić, ale by cię wspierać… jeśli mi na to pozwolisz.

Halina skinęła głową, a po jej policzku spłynęła jedna łza — nie ze smutku, ale z ulgi.

Tydzień później Marek otrzymał priorytetową przesyłkę. W środku był wyrok rozwodowy i krótka, własnoręczna notatka:

*Dziękuję, że odszedłeś. To sprawiło, że przestałam trzymać się kogoś, kto już dawno mnie puścił.
Porzucona nie jestem ja.
To ty — już na zawsze tęskniący za kobietą, która kiedyś oddała ci całą swoją miłość.*

W tej chwili Marek w końcu zrozumiał prawdę: to nie on kończył tę historię. To on został naprawdę sam.

### **Zbieranie kawałków**

Dni po operacji zlewały się Halinie w jedną mglistą całość. Pomiędzy otumanieniem lekami przeciwbólowymi a dziwną pustką w piersi, gdzie kiedyś było jej małżeństwo, często czuła, jakby dryfowała przez sen. Sen wyzwalający i przerażający jednocześnie.

Ale była jedna stała — doktor Jan.

Jan zaglądał do niej każdego ranka, nie tylko jako lekarz, ale jako obecność, na której mogła polegać. Przynosił jej drobne pocieszenia: koc pHalina wzięła głęboki oddech, uśmiechnęła się do Jana i wyciągnęła rękę, by pogłaskać Mila, wiedząc, że każdy nowy dzień będzie należał tylko do niej.