Mały gabinet weterynaryjny zdawał się kurczyć z każdym oddechem, jakby ściany czuły ciężar tej chwili. Niski sufit przygniatał, a pod nim brzęczały jarzeniówki – ich zimne, równomierne światło zalewało wszystko wokół, malując rzeczywistość w odcienie bólu i pożegnania. Powietrze było gęste, naładowane emocjami, których nie dało się wyrazić słowami. W tym pokoju, gdzie każdy dźwięk wydawał się świętokradztwem, panowała cisza – głęboka, niemal święta, jak przed ostatnim tchnieniem.
Na metalowym stole, przykrytym starym, kratkowym kocem, leżał Burek – niegdyś potężny, dumny owczarek podhalański, pies, którego łapy pamiętały bezkresne śnieżne równiny, którego uszy słyszały szum wiosennego lasu i plusk strumienia budzącego się po długiej zimie. Pamiętał ciepło ogniska, zapach deszczu na sierści i dłoń, która zawsze znajdowała jego kark, jakby mówiąc: „Jestem przy tobie”. Ale teraz jego ciało było wyniszczone, sierść – matowa, miejscami wyszczerbiona, jakby sama natura ustępowała przed chorobą. Oddech miał chrapliwy, nierówny, każdy wdech – jak walka z niewidzialnym wrogiem, każdy wydech – jak ostatni szept.
Obok, zgarbiony, siedział Rafał – człowiek, który wychował go od szczenięcia. Jego ramiona były opuszczone, plecy przygarbione, jakby ciężar straty już na nim spoczął, zanim nadeszła śmierć. Jego dłoń – drżąca, ale delikatna – powoli gładziła Burka po uszach, jakby chciała zapamiętać każdy szczegół, każdą krzywiznę, każdy włos. W jego oczach stały łzy, duże, gorące, nie spływały, tylko zawisły na rzęsach, jakby bały się naruszyć kruchość tej chwili. W jego spojrzeniu – cały wszechświat bólu, miłości, wdzięczności i nieznoszonej rozpaczy.
– Byłeś moim światłem, Burek – szepnął ledwo słyszalnym głosem, jakby bał się obudzić ś– Byłem przy tobie za każdym razem i teraz też nie odejdę – dodał Rafał, ściskając łapę Burka, który w odpowiedzi lekko zamrugał, jakby mówił: „Wiem”.