Pomogłem kobiecie, a rano policja puka do moich drzwi…2 min czytania.

Wczoraj wieczorem pomogłem kobiecie donieść ciężkie torby do domu, a dziś rano kilka radiowozów przyjechało po mnie, oskarżając mnie o… to. 😨

Był zwykły wieczór po długim dniu w pracy. Wracałem do domu zmęczony, gdy na rogu ulicy zauważyłem starszą kobietę. Stała, opierając się o płot, i ciężko oddychała. Obok niej – dwie ogromne torby z zakupami. Podeszłem i zapytałem, czy potrzebuje pomocy.

— Dziękuję, synku — westchnęła. — Właśnie wracam ze sklepu… nie doceniłam sił… do domu niedaleko, ale serce jakoś dziwnie łupie.

Nie mogłem tak po prostu odejść. Wziąłem jej torby i szedłem obok, nasłuchując, jak ciężko łapie oddech. Po drodze opowiadała, że mieszka sama — mąż odszedł kilka lat temu, dzieci rzadko dzwonią, emerytura ledwo starcza. Miała ciepły, spokojny głos, i poczułem do niej współczucie.

Dotarliśmy do jej starego domku na obrzeżach. Otworzyła drzwi, podziękowała i życzyła mi zdrowia. Postawiłem torby w progu, uśmiechnąłem się i poszedłem. Wszystko wydawało się normalne. Nawet nie zapamiętałem numeru domu.

Ale już następnego wieczora, gdy wracałem z pracy, pod moim blokiem stały radiowozy. Migające światła, mundurowi — jak z filmu. Jeden z policjantów podszedł i wypowiedział moje nazwisko.

— Tak, to ja — odpowiedziałem, nie rozumiejąc, o co chodzi.

Spójrzał na mnie długo i powiedział coś, od czego krew ścięła mi się w żyłach. 😲😱

— Jesteś podejrzany w sprawie zabójstwa kobiety.

Wszystko we mnie zamarło. Nie wierzyłem własnym uszom. Jakie zabójstwo?! Próbowałem wyjaśnić, że tylko pomogłem nieść zakupy, ale policjanci byli pewni: to ja byłem ostatnią osobą, która widziała ją żywą.

Pokazali nagranie z kamery przy jej domu. Rzeczywiście byłem tam — z jej torbami, wchodzący za nią w bramę. Po tym ujęciu już się nie pojawiła.

Zabrali mnie na komisariat, przesłuchiwali godzinami. Powtarzałem to samo: pomogłem i poszedłem. Nie wierzyli. Spędziłem noc w celi, nie zmrużywszy oka, odtwarzając w głowie każdy szczegół.

Następnego dnia przyszły wyniki śledztwa. Okazało się, że późną nocą do domu wszedł jeszcze ktoś — jej syn, z którym ciągle miała konflikty o spadek.

Sąsiedzi słyszeli kłótnię, ale nie zwrócili uwagi. To on udusił matkę, a potem uciekł, zostawiając ślady, które policja później znalazła.

Gdy mnie wypuścili, jeden z funkcjonariuszy przeprosił. Ale wewnątrz pozostał chłód i strach — bo gdyby nie kamery i odciski palców, mógłbym na zawsze zostać winny zbrodni, której nie popełniłem.