Zaskoczyłam syna samotnego w szpitalu, gdy jego żona bawiła się na jachcie… Nie miałam wyboru.2 min czytania.

Wezwanie, by zakończyć moją ostatnią misję, nadeszło szybciej, niż się spodziewałem.
Jeszcze chwilę temu przeglądałem raport bezpieczeństwa w sali operacyjnej za granicą.
Następna – pakowałem plecak.

Czterdzieści lat w mundurze nauczyło mnie szybko się zbierać.
Ale to było inne.
Nie opuszczałem tylko bazy.
Zostawiałem życie, które zbudowałem, by chronić swój kraj, niosąc je w kieszeni płaszcza.

Ciężar kieszonkowego zegarka ojca przygniatał mnie.
Dał mi go przed moim pierwszym wyjazdem, mówiąc, żebym zawsze wracał do domu.
Wracałem – raz za razem.
Ale ten powrót nie był zaplanowany.
Nikomu nie powiedziałem, nawet mojemu synowi.

Lot nocą do Warszawy był mglistą plamą szumu silnika i niespokojnych myśli.
Wpatrywałem się przez okno w cienką linię świtu rozciągającą się nad Bałtykiem i zastanawiałem się, czy Krzysiek będzie w pracy, czy jeszcze śpi, gdy zapukam do jego drzwi.
Przypomniałem sobie jego uśmiech – sposób, w jaki oczy mu się mrużyły, gdy się śmiał – i to wystarczyło, by przetrwać turbulencje.

Gdy wylądowałem, polskie lato otuliło mnie jak ciężki koc.
Taksówkarz wrzucił mój plecak bez słowa.
„Olsztyn”, powiedziałem, podając adres Krzysia.

Gdy wjechaliśmy na autostradę, sosny kołysały się w wilgotnym powietrzu.
Próbowałem ignorować ucisk w klatce.
Ostatnio rozmawialiśmy niewiele – moja służba, jego życie.
Ale zawsze wierzyłem, że możemy podjąć przerwaną nić.

Taksówka skręciła w jego ulicę i coś we mnie drgnęło.
Trawa przed jego domem była przerośnięta.
Skrzynka na listy wypchana po brzegi.
Zasłony szczelnie zasunięte przed słońcem.
Nie wyglądało to na dom.
Wyglądało na opuszczone.

Wysiadłem, gorąco gryząc mnie w kark, i już miałem zapukać, gdy znajomy głos zawołał zza ulicy.
Pani Nowak, sąsiadka Krzysia od lat, stała z konewką w dłoni, jej twarz była blada.

„Marianna”, powiedziała, podchodząc szybko.
„Nie wiesz… jeszcze nie”.

Mój głos był spokojny, ale palce zacisnęły się na zegarku.
„Co się stało?”

„Krzysiek jest na OIOM-ie od dwóch tygodni.
Zabrali go karetką w środku nocy.
A Magda…” – zawahała się, odwracając wzrok – „ona była na jachcie nad Jeziorem Niegocin.
Wrzucała zdjęcia na Facebooka”.

Powietrze wokół mnie zgęstniało, jej słowa opadły jak ołów na dno piersi.
Nie pamiętam jazdy do szpitala w Olsztynie.
Jeszcze stałem na podwórku Krzysia.
Następna chwila – przepycham się przez szklane drzwi szpitala, z biegŚwiatło monitora w pokoju Krzysia było ostatnim, co zobaczyłem, zanim zegarek ojca zatrzymał się na zawsze.