Zatrzymałem kierowcę jadącą 150 km/h, ale to, co zobaczyłem pod jej nogami, zszokowało mnie2 min czytania.

Było to jeszcze jedno zwyczajne dyżurne popołudnie. Razem z moim partnerem patrolowaliśmy odcinek autostrady znany z częstych wypadków, szczególnie tam, gdzie prosta droga kusiła kierowców, by dodać gazu. Wszystko wydawało się spokojne, niemal zbyt ciche.

Wtem srebrna skoda przeleciała obok nas, jakby nas w ogóle nie widziała. Spojrzałem na radar – 150 km/h. Pusta autostrada, słoneczny dzień. Można by pomyśleć, że kierowca się gdzieś spieszy, ale to nie usprawiedliwia łamania prawa.

Szybko sprawdziłem numery rejestracyjne – czyste konto, prawidłowe dokumenty, żadnych zastrzeżeń. Włączyłem koguty, uruchomiłem syrenę, nakazując zatrzymanie. Samochód na chwilę zwolnił, lecz zaraz znów przyspieszył.

Przez megafon powiedziałem stanowczo:

– Kierowco, natychmiast się zatrzymaj! Naruszyłaś przepisy i poniesiesz konsekwencje.

Po kilkuset metrach auto w końcu zjechało na pobocze. Wyszedłem i, zgodnie z procedurą, podszedłem do kierowcy. Za kierownicą siedziała młoda kobieta, około trzydziestki.

Jej twarz była blada, pełna niepokoju, a w oczach malował się strach.

– Proszę pani, czy zdaje sobie sprawę z ograniczenia prędkości na tym odcinku?

– Tak… tak, wiem… – wyjąkała, niemal dusząc się od emocji.

– W takim razie poproszę prawo jazdy i dowód rejestracyjny – powiedziałem twardo, pochylając się bliżej szyby.

Wtedy zauważyłem coś dziwnego pod jej nogami. Na podłodze auta zbierała się kałuża… Ale to nie była zwykła woda. Zrozumiałem natychmiast – zaczynał się poród.

– Proszę pani… czy właśnie odeszły pani wody?

– Proszę… pomóżcie mi… jestem sama… nikogo nie ma… – rozpłakała się.

Bez wahania. Przez radio zgłosiłem sytuację, oznajmiając, że eskortuję ciężarną do najbliższego szpitala. Przenieśliśmy ją do radiowozu, a ja prowadziłem szybko, ale ostrożnie. Jej krzyki nasilały się – skurcze były coraz silniejsze.

Trzymałem ją za rękę, próbując dodać otuchy, choć sam ledwo panowałem nad emocjami.

Do szpitala dotarliśmy w ostatniej chwili. Personel już czekał – uprzedzony moim wezwaniem. Natychmiast zabrano ją na porodówkę.

Godziny później wróciłem – wciąż wstrząśnięty tym, co się wydarzyło. Położna wyszła na korytarz i z uśmiechem powiedziała:

— Gratulacje, to dziewczynka. Silna i zdrowa. Matka też jest bezpieczna.

Takie chwile przypominają mi, dlaczego cenię tę pracę. Prawo jest ważne. Ale współczucie – jeszcze ważniejsze.