Żołnierze śmiali się z blizn dziewczyny, aż generał wyjawił straszną prawdę.2 min czytania.

Dzisiaj w jednostce coś się zmieniło. Do tej pory służyli tu tylko mężczyźni, ale od kilku dni jest z nami dziewczyna. Jej pojawienie się wywołało burzę. Na początku było lekceważenie. Żołnierze szeptali między sobą: „słaba płeć”, „nie nadaje się do wojska”, „tu długo nie wytrzyma”. Z czasem zaczęli ją otwieranie wyśmiewać. Celiowo pomijali ją podczas najcięższych ćwiczeń, mówiąc, że jej miejsce jest przy „parzeniu herbaty”.

Każdy dzień był dla niej walką. „Weź mundur o rozmiar mniejszy, może będziesz szybsza” – drwili jedni. Inni komentowali, gdy szła z nimi na ćwiczenia: „Uważaj, nie przewróć się, bo połamiesz paznokcie”.

Aż pewnego dnia, gdy przebierała się w szatni, zauważyli na jej tyle głębokie blizny. Wybuch śmiechu był natychmiastowy.

„Patrzcie – powiedział jeden – musiała mieć niezręczne spotkanie.”

„Albo zapoznała się z tarką do sera” – dodał drugi.

Dziewczyna siedziała cicho na podłodze, nie mogąc powstrzymać łez. Ale nawet jej ból ich nie powstrzymał. Wtedy drzwi się otworzyły, a do środka wszedł generał. Zobaczył ją pochyloną, otoczoną kpiącym śmiechem.

„Czy wy w ogóle wiecie, z kim się śmiejecie?” – jego głos rozległ się po całej szatni.

Żołnierze natychmiast zamilkli, nie śmiejąc podnieść wzroku. Wtedy generał wyjawił straszną prawdę.

„Przed wami stoi jedna z najlepszych oficerów wywiadu w naszym kraju. Służyła, gdy wy jeszcze bawiliście się w przedszkolu. Te blizny pozostały po misji bojowej. Jej cały oddział wpadł w zasadzkę, a oni żyją tylko dlatego, że wyniosła rannych towarzyszy. Omało nie zginęła, ale nie ustąpiła.”

W pomieszczeniu zapadła cisza. Uśmiechy zniknęły, a na twarzach pojawił się wstyd.

„Zamiast dziękować za służbę, śmiejecie się z jej ran” – generał spojrzał na nich z chłodną surowością.

„Wstyd mi za takich mężczyzn.”

„Dlaczego… dlaczego nam nie powiedziałaś?” – zapytał niepewnie jeden z żołnierzy.

Dziewczyna podniosła wzrok, otarą łzy i cicho odpowiedziała:

„Robiłam tylko swoją robotę. Nie ma się czym chwalić.”

Żołnierze pochyli głowy. Jeden wyciągnął rękę. Reszta poszła za nim.

„Wybacz… i dziękuję za służbę” – powiedział najmłodszy. Od tego dnia nikt już nie nazwał jej „słabą”. Stała się czymś więcej niż koleżanką – przykładem siły i odwagi.