Dmytro Bobok 
**Een Terugkeer Voor Zonsondergang** Jeroen van Dijk had niet verwacht zo vroeg thuis te zijn. Zijn agenda stond vol: een diner met investeerders, zijn assistente had de auto al klaarstaan, en stapels documenten op zijn bureau schreeuwden om aandacht. Maar toen de lift opende in het stille grachtenpand, hoorde Jeroen geen zakelijke beslommeringen. In plaats … Read more
Auf den Rat seiner Mutter hin brachte der Ehemann seine kranke Frau in einen verlassenen Wald… Ein Jahr später kehrte er nach Hause zurück. Als Valentina ihren Artyom heiratete, war sie erst zweiundzwanzig Jahre alt. Jung, strahlend, mit großen Augen und dem Traum von einem Zuhause, das nach frischem Kuchen duftete, wo Kinderlachen zu hören … Read more
Od dnia, gdy przynieśli swoje dziecko do domu, czarny pies o imieniu Czarek nagle stał się nieustannym strażnikiem sypialni. Na początku Marek i jego żona uznali to za dobry znak: pies ochraniał niemowlę, pilnując drzwi. Jednak już trzeciej nocy ich spokój został zburzony. Czwartej nocy, dokładnie o 2:13, Czarek zesztywniał, nastroszył sierść jak igły i … Read more
Na obrzeżach małego miasteczka w Wielkopolsce stał zniszczony biały dom przy ulicy Lipowej. Farba łuszczyła się, weranda uginała się pod własnym ciężarem, ale dla trójki chłopców odrzuconych przez świat stał się jedynym bezpiecznym miejscem, jakie kiedykolwiek znali. Pewnego deszczowego październikowego poranka Halina Nowak—45-letnia wdowa—otworzyła moskitierę i znalazła ich. Trzech bosych, drżących chłopców owiniętych w starą … Read more
Op advies van haar moeder bracht de man zijn zieke vrouw naar een verlaten bos… Een jaar later keerde hij terug naar huis. Toen Lotte met Daan trouwde, was ze pas tweeëntwintig jaar. Jong, vol leven, met grote ogen en een droom van een huis dat naar verse koekjes rook, waar kinderstemmen klonken en warmte … Read more
Autostrada ciągnęła się w nieskończoność, czarny asfalt lśniąc w promieniach późnoletniego słońca. Wojciech Nowak ściskał kierownicę swojego pickupa, dłonie pewne mimo trzygodzinnej podróży z Żywca. Mając pięćdziesiąt cztery lata, nosił na sobie ślady dwóch dekad służby wojskowej i kolejnych dziesięciu lat budowania od zera własnej firmy budowlanej. Siwe pasma przeplatały się w jego skroniach, a … Read more
Motocyklista patrzył na siedem złotych w monetach, które umierający chłopiec przepchnął przez szpitalne łóżko, błagając nas: „Proszę, ukarzcie tego, kto to zrobił”. Miał na imię Kuba. Siedem lat. Wewnętrzny krwotok. Złamane żebra. Obrzęk mózgu. Maszyny podtrzymujące go przy życiu brzmiały, jakby już za niego płakały. Jego mała dłoń złapała mój skórzany vest z resztką siły, … Read more
„Proszę pana, obiecuję, że oddam, jak dorosnę. Czy mógłby pan dać mi mleko dla mojego braciszka?” Te słowa, ciche i drżące, przebiły się przez parkingu supermarketu w Warszawie. Dziewięcioletnia Zosia Nowak stała w wytartym płaszczu, trzymając w ramionach nowo narodzonego braciszka, Kubę, owiniętego w cienki kocyk. Chłopiec miał spierzchnięte usteczka, a jego słabe płaczki ginęły … Read more
W porannym tłumie na lotnisku Chopina w Warszawie ludzie pędzili jak w ukropie – jedni stali w kolejkach po kawę, inni gapili się przez okna na startujące samoloty. Wszystko szło swoim torem, aż nagle w jednym z korytarzy zaczęli się gromadzić gapie. Na zimnej posadzce leżał młody żołnierz w mundurze – blady jak ściana, z … Read more
Sala ratunkowa wypełniła się odorem krwi i środków dezynfekujących, a monitory wrzasnęły, gdy w drzwiach pojawili się żołnierze, pchając wózek z ledwo żywym marynarzem. Trzymał się już tylko na siłę. Powiedziano mi, że tylko moja grupa krwi może go uratować. Żołądek ścisnął mi się jak w kleszczach. Ostatnio, gdy próbowałam oddać krew, zemdlałam, zanim zdjęli … Read more